Συμβουλευτική-Ψυχοθεραπεία

Άνοιξα το συρτάρι που φυλάω όλα μου τα παιδικά ενθύμια, εκεί έχω και κάποιες φωτογραφίες παλιές. Έκατσα τις χάζεψα και συνειδητοποίησα, πόσα άτομα έχουν περάσει από τη ζωή μου και πλέον έχουν χαθεί. Φιλίες που τότε, έλεγα για πάντα...τι έγινε όμως;  Για κάποιες από αυτές τις σχέσεις φιλικές, ερωτικές, ή  ακόμη και με συγγενείς, αναρωτιέμαι πως από το πολύ και το μαζί γίναμε τίποτα, καθόλου και χωριστά. Όταν ήμασταν παιδιά τα πράγματα ήταν πολύ απλά,εσένα δεν σε παίζω γιατί έτσι. Πήγαινες σε άλλη παρέα και όλα καλά. Τώρα περνάς από μια ψυχοφθόρα διαδικασία.  Γνωρίζεις κάποιον φιλικά ή ερωτικά, βάζεις την μάσκα, γιατί δεν πιστεύεις στον εαυτό σου πραγματικά και δείχνεις αυτό που νομίζεις πως θέλει ο άλλος. Περνάς για λίγο καλά, ίσως και απόλυτα, εκεί έρχεται και το πάντα που λέγαμε, και μετά δύο ξένοι. Που πάει αυτή η ενέργεια λοιπόν, τι γίνεται με εκείνα τα χαμόγελα που κάποτε ακτινοβολούσαν στο πρόσωπο σου. Μάθαμε να χτίζουμε εσωτερικές άμυνες, να προστα...

Ο χρόνος περνάει λένε, δεν φτάνει, πως πέρασε... Δεν υπάρχει χρόνος λοιπόν, η ζωή κυλάει με τον ρυθμό της καρδιάς. Όλα παίρνουν μορφή, με την δύναμη της θέλησης και σε οδηγούν εκεί που ανήκεις.  Το πλαίσιο των ΄΄πρέπει'' βάφεται με μαύρο χρώμα, γιατί επισκιάζει το θέλω. Γεννιέται η αυτοκαταστροφή, πονάς χωρίς το θέλω σου, φοβάσαι στα πρέπει που ακολουθείς. Εθίζεσαι στον πόνο και ξεχνάς  εσένα. Εσένα που κάποτε ονειρεύτηκες, ήθελες, φαντάστηκες, νόμιζες θα ζήσεις και τώρα αφέθηκες. Που; Σε ποιον; Πως εμπιστεύεσαι τους άλλους και όχι τον ίδιο σου τον εαυτό. Λες πέρασαν τα χρόνια...Συνήθισες μάλλον. Ο χρόνος όμως δεν υφίσταται, είναι μια ψευδαίσθηση που κατασκεύασε ο νους, για να μπορεί να αποδίδει κάπου την ευθύνη.  Το πριν, το τώρα, το μετά, το πάντα, είναι για να σκέφτεσαι πως να βάλεις αλυσίδες στο μυαλό σου. Ελεύθερη ψυχή έχεις που η έναρξη της είναι το θέλω σου, χωρίς χρονικά όρια και περιορισμούς. Αγχώνεσαι για κάτι που νομίζεις πως χάνεις, αλλά στην ...